BLACKFOOT TRIBUTE

Ίσως το πιο παραγνωρισμένο Νότιο group, δυστυχώς δεν έτυχε της προσοχής που θα έπρεπε από τους Rock οπαδούς.
Οι Blackfoot είναι μέσα στα κορυφαία Νότια σχήματα. Ανεπανάληπτες και φοβερές μουσικές συνθέσεις, με πολλές Ινδιάνικες επιρροές στην μουσική τους, αφού οι μισοί ήταν Ινδιάνοι. Οι Blackfoot απέδειξαν πως οι Ινδιάνοι δεν είναι απλά ικανοί να χορεύουν καμαρωτοί τους χορούς της βροχής, αλλά πως μπορούν να παίξουν βρώμικο κλασικό Rock ‘N’ Roll προσθέτοντας στοιχεία από το Southern Rock.
Τώρα πια ο Rickey Medlocke είναι στους Lynyrd Skynyrd (από όπου ξεκίνησε), αφού έχουν διαλυθεί οι Blackfoot.

Οι Blackfoot θεωρούνται ένα γνήσιο δημιούργημα του Southern Rock και τους θεωρώ ένα από τα πέντε αντιπροσωπευτικότερα συ­γκρο­τή­μα­τα του είδους.

Μια πορεία δύσκολη με πολλές ανακατατάξεις μελών που όμως κατάφερε να μας αφήσει μια σπουδαία παρακαταθήκη από κλασικούς δίσκους και τραγούδια. Η τύχη τους έπαιξε περίεργα παιχνίδια και θα λέγαμε πως τελικά ήταν από τα ακρογωνιαία συγκροτήματα του Νότιου Rock με επιτυχία στις πλατιές μάζες.

Όλα ξεκινούν την άνοιξη του 1969 όταν ο Rickey Medlocke και ο Greg T. Walker συνάντησαν τον Charlie Hargrett στο Jacksonville, της Florida και σχημάτισαν τους Fresh Garbage με τον Ron Sciabarasi (πλήκτρα), τον Medlocke (τραγούδι, drums), τον Walker (bass) και τον Hargrett  (κιθάρα). Το σχήμα αυτό έπαιζε κυρίως σε ένα τοπικό κλαμπ στο Forsyth St., μαζί με αυτούς έπαιζε και ένα φιλικό τους σχήμα με το όνομα One Percent, το οποίο θα μετονομάζονταν σύντομα σε Lynyrd Skynyrd.

Εκείνο το φθινόπωρο ο Sciabarasi θα άφηνε το σχήμα των Fresh Garbage και την θέση του θα κάλυπτε ο Jerry Zambito (ex-Tangerine) στο νέο σχήμα με το όνομα Hammer. Το σχήμα αυτό είχε τον Medlocke ως frontman στο τραγούδι (χωρίς να παίζει καθόλου κιθάρα), τον Greg T. Walker στο bass, τον Jakson Spires (ex-Tangerine) στα drums, τον DeWitt Gibbs (ex-Tangerine) στο πιάνο και τελικά τον Hargrett στην κιθάρα. Έτσι αποφάσισαν να μετακομίσουν στο Gainesville της Florida και να γίνουν το συγκρότημα σε ένα τοπικό topless bar.

Την άνοιξη του 1970 τα μέλη του συγκροτήματος άκουσαν για ένα μουσικό σχήμα από την Δυτική Ακτή με το ίδιο όνομα όπως το δικό τους, Hammer, με τις συνθήκες αυτές πήραν λοιπόν την απόφαση να αλλάξουν το όνομά τους σε Blackfoot, υπογραμμίζοντας την αυτόχθονη Αμερικάνικη καταγωγή των μελών. Ο Spires ήταν εν μέρει Cherokee, o Medlocke εν μέρει Sioux, ενώ ο Walker είχε ρίζες στους Ινδιάνους της Ανατολικής Φλόριντα. Εκείνη την εποχή αποφασίζουν πάλι να αλλάξουν πόλη, και αυτή την φορά τους βρίσκουμε στο Manhattan, μετά την προτροπή μιας φίλης της μπάντας, η οποία δούλευε σε μια δισκογραφική εταιρεία και μίλησε με το αφεντικό της για την ύπαρξη της μπάντας. Το αφεντικό μάλιστα φρόντισε να τους φέρει στην πόλη της ΝΥ, βέβαια τα αποτελέσματα αυτής της απόφασης δεν ήταν τα αναμενόμενα και αυτό οδήγησε τον Gibbs να εγκαταλείψει το συγκρότημα. 

Την άνοιξη του 1971 ο Medlocke και ο Walker δέχτηκαν την πρόταση των Lynyrd Skynyrd να ενταχτούν στο δυναμικό της μπάντας, με αποτέλεσμα αυτό να διαλύσει προσωρινά τους Blackfoot. Η σύντομη προσπάθεια επανένωσης δεν καρποφόρησε, αφού ο Medlocke ξαναγύρισε στους Lynyrd Skynyrd και ο Walker συμμετείχε στο συγκρότημα των Tokens, που άλλαξαν το όνομα τους σε Cross Country. Ο Hargrett παρέμεινε στα βόρεια μένοντας στο Hackettstown στο New Jersey. Τον Αύγουστο του 1972 ένας παλιός φίλος του συγκροτήματος των Blackfoot και τεχνικός τους, ο John Vassiliou εμφανίστηκε στο Reidsville της North Carolina, μαζί του έφερε και τον μπασίστα Lenny Stadler από το συγκρότημα των Blackberry Hill. Ο Hargrett αποφασίζει να προσκαλέσει τον Medlocke (ο οποίος έχει αποχωρήσει από τους Lynyrd Skynyrd) ώστε να επαναφέρουν τους Blackfoot με τους Stadler στο μπάσο και τον Jakson Spires στα drums. Μάλιστα ο ήχος τους θα ενισχυόταν από έναν δεύτερο κιθαρίστα τον Danny Johnson (Derringer, Steppenwolf, Axis), ο Medlocke όμως είναι πε­πει­σμέ­νος πως θέλει να παραμείνει ο frontman και να αναλάβει ό ίδιος τα φω­νη­τι­κά και τις δεύτερες κι­θά­ρες, κάτι που συνεπάγεται την βρα­χύ­βια παραμονή του Danny Johnson στο σχήμα.

Το καλοκαίρι του 1973 ο Stadler αφήνει το συγκρότημα αφού ανακαλύφθηκε ένας όγκος στον πνεύμονα του, ευτυχώς ο όγκος υποχώρησε όμως ο Stadler αποφασίζει να εγκαταλείψει τα σχέδια του για ενασχόληση με την κοσμική μουσική και έγινε μεθοδιστής ιερέας. Ο Greg T. Walker προσκαλείται να καλύψει την θέση και η κλασική σύνθεση των Blackfoot είναι πλέον γεγονός για δεύτερη και οριστική φορά.

Το 1974 οι Blackfoot έστρεψαν την περιοχή δράσης τους στην Νοτιοανατολική περιοχή και συγκεκριμένα στο Βόρειο New Jersey, δυστυχώς οι ικανότητες του Medlocke στο τραγούδι περιορίστηκαν εξαιρετικά λόγω δημιουργίας κόμπων στις φωνητικές του χορδές, γι’ αυτό ζήτησαν και την βοήθεια του τραγουδιστή Patrick Jude.

Μετά την αποθεραπεία του Medlocke η παραμονή του Patrick Jude στο συγκρότημα έληξε, μετά από λίγο καρό ο Medlocke και ο Walker έστειλαν στους παραγωγούς Jimmy Johnson και David Hood μια κόπια με το υλικό των Blackfoot. Οι δυο παραγωγοί είχαν δουλέψει με τους Medlocke και Walker στο Muscle Shoals της Alabama όταν ηχογραφούσαν με τους Skynyrd.

Το “No Reservations” κυκλοφόρησε με την ετικέτα της Island Records το 1975 κατόπιν συμφωνίας που κατάφερε να κλείσει ο τότε manager των Blackfoot, Lou Manganiello. Οι Blackfoot απέδειξαν με το αυτό ντεμπούτο τους ότι παίζουν σκληρό και βρώμικο Νότιο Rock, τώρα το εν λόγω album αποτελεί έναν υψηλής συλλεκτικής αξίας δίσκο.

Η δισκογραφική τους εταιρεία δεν έδωσε την απαραίτητη προσοχή στην προώθηση του δίσκου με αποτέλεσμα να μην προκαλέσει καμιά αίσθηση. Το 1976 αφού ο Manganiello έκλεισε μια δεύτερη συμφωνία, αυτή τη φορά με την Epic Records, κυκλοφόρησε το δεύτερο album, το “Flying High”, ούτε και η νέα τους εταιρεία έδωσε την ανάλογη προσοχή στον καινούριο δίσκο. Τα μέλη του συγκροτήματος δεν το έβαλαν όμως κάτω και κατάφεραν να κλείσουν κάποιες αξιόλογες εμφανίσεις μαζί με μεγάλα ονόματα της Aμερικάνικης Hard Rock/ Rock σκηνής όπως οι KISS, ο Peter Frampton και ο Ted Nugent, ενώ στην συνέχεια άνοιξαν για τους Mahogany Rush και Gary Wright. Η παραγωγή και των δυο albums έγινε από τους Johnson and Hood.

Προς το τέλος του 1975 το group έχει επιστρέψει στο Gainesville της Florida λόγω του σκληρού Βόρειου χειμώνα που επηρεάζει την υγεία του τραγουδιστή τους εξαιτίας του ενός πνεύμονα μετά από αφαίρεση του άλλου πνεύμονα σε παιδική ηλικία. Το 1977 επικοινωνούν με τον μάνατζερ των Black Oak Arkansas, Butch Stone, ο οποίος τους πήρε σαν αναπληρωματικό συγκρότημα για την Ruby Starr (πραγματικό όνομα Connie Mierzwiac) η οποία έκανε δεύτερα φωνητικά στους Black Oak Arkansas αλλά έβγαινε περιοδεία πλέον μόνη της, αφού ακλουθούσε solo καριέρα. Το συγκρότημα θα άνοιγε το πρόγραμμα και μετά θα έπαιζε ένα δεύτερο σετ συνοδεύοντας την τραγουδίστρια, η ιδιαίτερη αυτή φόρμουλα συνεργασίας έληξε το 1978 και εκεί γνωρίζουν τον μάνατζερ των Brownsville Station, Al Nalli και τον συνεργάτη του Jay Frey, οι οποίοι τους υπογράφουν στην δισκογραφική εταιρεία Atco Records.

Το “Strikes” σε παραγωγή του Al Nalli και με την επιμέλεια του ντράμερ των Brownsville Station, Henry Weck, στην κονσόλα του ήχου ηχογραφήθηκε στο υπόγειο του Nalli στο Ann Arbor του Michigan και ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 1979. Ο δίσκος αποτελούσε τον εμπορικότερο του συγκροτήματος φτάνοντας τις μισό εκατομμύριο πωλήσεις περιέχοντας μια διασκευή του “Pay My Dues” των Blues Image και με επιτυχίες όπως το "Train, Train", γραμμένο από τον παππού του Rickey, τον Shorty Medlocke, στο οποίο ο δεύτερος παίζει φυσαρμόνικα.

Το συγκεκριμένο τραγούδι έγινε σήμα κατατεθέν και η πρώτη επιτυχία τους, αργά την ίδια χρονιά ξεπήδησε από το ίδιο δίσκο και άλλη μία επιτυχία το "Highway Song", που παρέπεμπε αναπόφευκτα στο “Freebird” των Lynyrd Skynyrd χωρίς να υποβαθμίζεται σε καμιά περίπτωση η αξία του. Με όλες αυτές τις περγαμηνές ο δίσκος δεν μπορούσε να μην γίνει παρά πλατινένιος, το συγκρότημα έμεινε 22 μήνες στον δρόμο κάνοντας περιοδείες και ανοίγοντας συναυλίες για τους Blue Οyster Cult, AC/DC, Journey, Whitesnake, Ted Nugent, Foreigner με ακμαίο ηθικό και ακριβή επαγγελματισμό, όλα αυτά συντέλεσαν στην αύξηση των πωλήσεων των δίσκων τους.

Την κυκλοφορία ακολούθησαν εντατικές περιοδείες μέσα στο 1979 και ολοκληρώθηκαν στο τέλος της ίδιας χρονιάς με την εμφάνιση με τους Who στο στάδιο Silverdome στο Pontiac του Michigan. Όμως συγχρόνως παρέμειναν υπερδραστήριοι προετοιμάζοντας τον επόμενο δίσκο “Tomcattin” που κυκλοφόρησε το 1980 ακολουθημένο από το “Marauder” το 1981, ανοίγοντας τους τον δρόμο για τον χρυσό και πλατινένιο δίσκο αντίστοιχα, ενώ ακολούθησε το ζωντανό “Highway Song Live” το 1982. Το συγκρότημα έφτασε στο αποκορύφωμα της δημιουργικότητας του, με τα κλασικα albums “Flying High”, “Strikes” και “Tomcattin”, ενώ το 1981 κυκλοφόρησαν το τελευταίο κλασικό Rock LP του Νότου, το “Marauder”. Αυτό το άλμπουμ ήταν μια κλωτσιά στο πρόσωπο των μουσικών τους αντιπάλων, όπως οι Lynyrd Skynyrd, οι Molly Hatchet και οι Doc Holliday. Το “Marauder” είναι ο τέλειος συνδυασμός ανάμεσα στη βρωμιά και στην ψυχή, στο Hard Rock ’N’ Roll και στο συναισθηματικό Blues και βέβαια δεν θα γοητεύσει μόνο τους Cowboys του δρόμου.
Η μουσκεμένη με Whiskey φωνή του Rick Medlocke, οι παραδοσιακές κιθάρες και ο ξερός, αποφασιστικός ρυθμός, είναι ακαταμάχητα σε όλους όσους αγαπούν το Southern Rock, ακούγονται το ίδιο φρέσκα και σήμερα. Εάν δεν έχετε ακούσει ποτέ τα διαμάντια “Good Morning”, το “Hard To Handle”, “Dry Country” ή την υπέροχη μπαλάντα “Diary Of A Working Man” (κανένα τραγούδι δεν θα μπορούσε να είναι πιο συγκινητικό και πιο τίμιο), τότε έχετε χάσει μερικά αληθινά κλασικά κομμάτια του είδους που λέγετε Southern Rock.
Το ζωντανά ηχογραφημένο LP “Highway Song” κυκλοφόρησε το 1982 και συνιστάτε επίσης σαν ένα κομμάτι μεγάλης συλλεκτικής αξίας καθώς ηχογραφήθηκε με την ίδια σύνθεση και περιλαμβάνει επίσης τα κομμάτια “Good Morning” και “Dry Country”.

Στην δεκαετία του ’80 αρχίζουν οι περιπέτειες για την μπάντα, η μπογιά του Southern Rock αρχίζει να ξεφτίζει και το συγκρότημα προσπαθεί να δια­φο­ρο­ποι­ή­σει τον ήχο και να επα­να­προ­σδιο­ρι­στεί για να συνεχίζει να στέκεται στα πόδια του και να εισπράττει την επιτυχία που του αναλογεί.

Έτσι τηλεφώνησαν στον Ken Hensley (Uriah Heep), ο οποίος δέχτηκε να τους βοηθήσει το 1983 ε­μπλου­τί­ζο­ντας τον ήχο στον επόμενο δίσκο τους “Siogo” με περισ­σό­τερα πλήκτρα. Mετά το 1983 οι Blackfoot έγιναν πιο Hard Rock, με τον Ken Hensley στο line-up τους, κυκλοφορούν δίσκους που δεν είναι και πολύ Southern Rock.
Δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν μεν ποιοτικά ικανοποιητικό, όμως ο δίσκος σημείωσε χαμηλές πωλήσεις και οδήγησε τα μέλη του group στην σκέψη να αλλάξουν την εμφάνιση τους. Πίστευαν πως μια λιγότερο μηχανόβια εικόνα θα τους έσωζε από την δισκογραφική καταστροφή και θα τους έκανε πιο προσιτούς με πρώτο θύμα αυτής της αλλαγής τον Hargrett που με την εμφάνισή του (σύμφωνα με την γνώμη των υπόλοιπων μελών) ίσως να μην ταίριαζε πλέον με τις απαιτήσεις της εποχής του MTV.

Μην έχοντας πλέον πολλά περιθώρια επιλογής ο Hargrett αποχωρεί τον Ιανουάριο του 1983 και δεν είναι πλέον παρών στην νέα (όγδοη κατά σειρά) δισκογραφική προσπάθεια “Vertical Smiles”, που ηχογραφήθηκε στην Atlanta με τον πρώην μηχανικό ήχου των Yes τον Eddie Offord. Η εταιρεία έστειλε τον δίσκο για επαναηχογράφηση θεω­ρώ­ντας το αποτέλεσμα ιδιαίτερα φτωχό και ανεπαρκές, ακόμα και η ρετουσαρισμένη έκδοση του δίσκου που περιείχε τρείς διασκευές το “Morning Dew” του Καναδού τραγουδιστή Bonnie Dobson, το “Livin' In The Limelight” του Peter Cetera και το “A Legend Never Dies” των Mark Gendel/ Robert Albin Johnson/ Brent Maher και κυκλοφόρησε τελικά τον Οκτώβριο του 1984 δεν κατάφερε να πουλήσει τα αναμενόμενα. Ακόμα και η συνεισφορά του πρώην Axe κιθαρίστα Bobby Barth στην ηχογράφηση δεν στάθηκε ικανή να σώσει την κατάσταση.

Ο μάνατζερ Al Nalli τηλεφωνεί στον Hargrett και του γίνεται πρόταση να επιστρέψει και να συμμετάσχει σε μια εμφάνιση στο Helsinki της Finland, κάτι που ο κιθαρίστας απορρίπτει χωρίς δεύτερη σκέψη.

Πολλοί έσπευσαν να πουν πως η προσθήκη του Ken Hensley άλλαξε τον τρόπο που η μπάντα αντιλαμβανόταν την μουσική οδηγώντας την σε πιο εύπεπτα μουσικά ακούσματα, η ταπεινή μου γνώμη είναι πως ο Ken Hensley διατήρησε το υψηλό του μουσικό προφίλ και έδεσε πολύ καλά με τον ήχο της μπάντας. Αυτό που πραγματικά άλλαξε ήταν πως ο κόσμος άλλαξε τις προτιμήσεις του και η μουσική βιομηχανία τον οδηγούσε σε λιγότερο Rock ακούσματα σπρώχνοντας μουσικά είδη, όπως το Southern Rock, στο περιθώριο.

Το βαρύ πρόγραμμα περιοδειών ήταν εξαντλητικό για τον Ken Hensley, ο οποίος αποχώρησε προς το τέλος του 1984 και αντικαταστήθηκε από τον Bobby Barth, πρώην τραγουδιστή/ κιθαρίστα των αμερικανών Axe. Το 1985 τους βρίσκει σε άσχημη κατάσταση με την δημοτικότητα τους να είναι στο ναδίρ και αποφασίζουν να διαλύσουν το σχήμα, το ίδιο συμβαίνει με την εταιρεία τους που διαλύεται και αυτή και τα μέλη αποχωρούν.

Ο Medlocke αποφασίζει να συνεχίσει παρόλο αυτά με μια νέα σύνθεση του σχήματος και διατηρώντας τον όνομα Blackfoot, το νέο συγκρότημα περιλαμβάνει τους Doug "Bingo" Bare (keys), Jerry "Wizzard" Seay (ex-Mother's Finest, μπάσο) και Harold Seay (drums). Έτσι το 1987 κυκλοφορεί από την Wounded Bird τον δίσκο “Rick Medlocke & Blackfoot” με κατεύθυνση την πιο AOR/ Southern Rock μουσική, που θα είχε μεγάλη πιθανότητα να ακούγεται από το ραδιόφωνο. Η νέα αυτή πορεία δεν ευχαρίστησε τούς παλιούς οπαδούς του συγκροτήματος και δεν κατάφερε να προσελκύσει νέους οπαδούς. Το 1988 σημειώνεται αλλαγή στην σύνθεση με τους Wizzard και Seay να είναι εκτός σχήματος και τους Gunner Ross (drums), τον μπασίστα Mark Mendoza (ex-Twisted Sister) και Neal Casal (κιθάρα) να είναι εντός. Μέσα στον ίδιο χρόνο ο Mark Mendoza αποχωρεί και την θέση του καλύπτει ο Rikki Mayr (ex-Lizzy Borden) στις αρχές του επόμενου έτους.

Το 1991 κυκλοφόρησε κάτω από το όνομα της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας Loop το “Medicine Man”, το 1992 ο Medlocke ανανέωσε το σχήμα με τρείς άλλους μουσικούς, τους Benny Rappa (drums), Mark Woerpel (ex-Whiteface, κιθάρα) που είχε βοηθήσει τον Medlocke σε παλιότερες δουλειές του στο στούντιο και τον Tim Stunson (bass). Το 1994 κυκλοφόρησε ένα ακόμα album από την Wildcat αυτή την φορά το “After the Reign” και όπως και το “Medicine Man” έγινε δεκτό από τους φανατικούς οπαδούς της μπάντας ως επιστροφή στις ρίζες, τελικά χάνονται γύρω στο 1994 αφού το σχήμα είναι πια προσωπική υπόθεση του Medlocke.

Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και ένα best of του συγκροτήματος με τον τίτλο “Rattlesnake Rock N' Roll, The Best Οf Blackfoot” με την δισκογραφική εταιρεία Rhino Records που ενίσχυσε κάπως την θετική ανταπόκριση των οπαδών.

Το 1996 τους Blackfoot αποτελούσαν οι Medlocke, o Stet Howland, o John Housley (Ragady Ann) και ο Bryce Barnes (Edwin Dare). Την ίδια ακριβώς χρονιά, ο Medlocke βρίσκεται πάλι στις τάξεις των Lynyrd Skynyrd, αυτή την φορά όμως ως κιθαρίστας. Το 1998 κυκλοφορεί από την ΕΜΙ ένα ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ του 1983 το “Live On The King Biscuit Flower Hour” θέλοντας να επωφεληθεί από την αύξηση της δημοτικότητας του συγκροτήματος.

Μια δεύτερη έκδοση του σχήματος λαμβάνει χώρα το 2004 με τη συμμετοχή των ιδρυτικών μελών Jakson Spires, Greg T. Walker και του Charlie Hargrett, ο Medlocke εκείνη την περίοδο δεν ήταν διαθέσιμος μιας και συμμετείχε στους Lynyrd Skynyrd, οπότε η θέση του καλύφθηκε από τον Bobby Barth (Axe). Ο Spires όμως είχε ακόμα να εκπληρώσει κάποιες υποχρεώσεις με τους Southern Rock Allstars, ο καλός φίλος του Bobby Barth, και ο Αυστριακός drummer Christoph Ullmann προσφέρεται να τους βοηθήσει προσωρινά. Δυστυχώς για το συγκρότημα οι δυσκολίες δεν θα σταμάταγαν εδώ, τον Μάρτιο του 2005 πεθαίνει ξαφνικά το ιδρυτικό τους μέλος ο Spires από ανεύρυσμα, οι υπόλοιποι όμως αποφάσισαν να συνεχίσουν και σεβόμενοι την επιθυμία του Spires καλούν τον Christoph Ullmann να αναλάβει ως αντικαταστάτης την θέση του Spires.

Το 2006 όντας σε περιοδεία ο Bobby Barth βγαίνει εκτός μάχης και υποβάλλεται σε λεπτή εγχείριση λαιμού και ώμου μετά από τραυματισμό, ο Jay Johnson των Southern Rock Allstars έρχεται να καλύψει το ξαφνικό κενό στην κιθάρα και στο τραγούδι, ευτυχώς ο Bobby Barth αναρρώνει και επανέρχεται δριμύτερος στο τέλος του ιδίου έτους. Τον Νοέμβριο του 2006 ο Christoph Ullmann επιστρέφει στην χώρα του και τον διαδέχεται ο Mark McConnell. Τον Απρίλιο του 2007 έτους ο Jay Johnson δέχεται τις ευχαριστίες των μελών και επιστρέφει, την ίδια χρονιά το συγκρότημα περιοδεύει και αποτελείται εκείνη την περίοδο από τους Walker, τον Hargrett, τον Barth και τον drummer Michael Sollars. Στο τέλος της χρονιάς κυκλοφορεί και ένα DVD, το οποίο τιτλοφορείται “Train, train”, στην θέση του drummer βρίσκουμε πλέον τον Scott Craig.

Την άνοιξη του 2010 ο Bobby Barth υποβάλλεται επειγόντως σε εγχείρηση στην πλάτη του, ο πρώην κιθαρίστας των Lynyrd Skynyrd, Mike Estes καλείται να αναλάβει τα φωνητικά και την κιθάρα, ενώ ο Kurt Pietro βρίσκεται στην θέση του drummer… κομφούζιο με τόσες αλλαγές μελών ε; και εγώ που τα έψαχνα για να γράψω το άρθρο ζαλίστηκα… 

Πάρτε και σεις μια ιδέα, από τα μελή που πέρασαν κατά καιρούς από την μπάντα, είναι να μην σε πιάνει ζαλάδα.

Rick Medlocke - Vocals, Guitar, Dobro, Synthesizer, Drums (1969-1997)

Charlie Hargrett - Guitar (1969-1984 & 2004-2011)

Greg T. Walker - Bass (1969-1986, & 2004-2012)

Ron Sciabarasi - Keyboards (1969)

Jerry Zambito - Guitar (1969)

Jakson Spires - Drums (1969-1986 & 2004-2005)

DeWitt Gibbs - Keyboards (1969-70)

Lenny Stadler - Bass (1972-1973)

Danny Johnson - Guitar (1972)

Patrick Jude - Vocals (1974)

Ken Hensley - Keyboards, Guitar (1982-1984)

Bobby Barth - Guitar, Vocals (1984-1986 & 2004-2010)

Jerry "Wizzard" Seay - Bass (1986-1988)

Doug "Bingo" Bare - Keyboards (1986-1988)

Harold Seay - Drums (1986-1988)

Gunner Ross - Drums (1988-1992)

Mark Mendoza - Bass (1988)

Neal Casal - Guitar (1988-1992)

Rikki Mayr - Bass (1989-1992)

Benny Rappa - Drums (1992-1996)

Mark Woerpel - Guitar (1992-1996)

Tim Stunson - Bass (1992-1996)

Stet Howland - Drums (1996-1997)

John Housley - Guitar (1996-1997)

Bryce Barnes - Bass (1996-1997)

Christoph Ullmann - Drums (2005-2006)

Jay Johnson - Gguitar (2006-2007)

Mark McConnell - Drums (2006-2007)

Michael Sollars - Drums (2007-2009)

Scott Craig - Drums (2009-2010)

Mike Estes - Guitar (2010-2012)

Kurt Pietro - Drums (2010-2012)

Randy Peak - Guitar (2011-2012)

Philip Shouse - Vocals, Guitar (2012-present)

Tim Rossi - Guitar (2012-present)

Brian Carpenter - Bass (2012-present)

Christopher Williams – Drums (2012-present)

TRIVIA:

Ο Rickey Medlocke υπήρξε drummer για σύντομο χρονικό διάστημα σε μια από τις πρώτες εκδοχές των Lynyrd Skynyrd το 1970.

Το συγκρότημα δήλωσε ότι ο τίτλος του album“Siogo” σήμαινε στην ινδιάνικη γλώσσα “δεσμός” και “συντροφικότητα”.

Ο τίτλος “Siogo” ήταν στην πραγματικότητα καθαρή επινόηση του road crew της μπάντας και ακρωνύμιο της καθόλου ευγενικής έκφρασης “Suck It Or Get Out”.

Ο Shorty Medlocke (1910–1982) παππούς του Rickey Medlocke, ήταν μουσικός και συνθέτης Blues grass. Τα τραγούδια των Blackfoot “Train, Τrain”, "Rattlesnake Rock 'Ν' Roller", "Fox Chase" και "Railroad Man", έγραψε και συνυπόγραψε ο παππούς του Rickey Medlocke, Shorty Medlocke.

Φημολογείται ότι ο Shorty Medlocke ήταν η έμπνευση για την φανταστικό χαρακτήρα του Curtis Loew στο τραγούδι των Lynyrd Skynyrd "The Ballad of Curtis Loew".

Ο Rickey Medlocke τραγούδησε τα τραγούδια των Lynyrd Skynyrd “White Dove Ain't Too Proud To Pray”, “The Seasons” και “You Run Around”.

Ο Rickey Medlocke μυήθηκε στα μυστικά της κιθάρας από τον Charlie Hargrett. 

ΔισκογραφΙα BLACKFOOT

No Reservations [1975]
Flying High [1976]
Strikes [1979]
Tomcattin’ [1980]
Marauder [1981]
Highway Song, Live [1982]
Siogo [1983]
Vertical Smiles [1984]
Rickey Medlocke & Blackfoot [1987]
Medicine Man [1990]
Rattlesnake Rock ’N’ Roll, Best Of [1994]
After The Reign [1994]
King Biscuit Flower Hour, Live [1998]
Blackfoot Live [2000]
Hits You Remember, Live [2001]

On The Run [2001]
Train, Train Live [2007]

CATEGORY: TRIBUTES 
LANGUAGE: GREEK 
AUTHOR: LOUIS KOSTOPOULOS from HARD, HEAVY & SOUTHERN (http://heavy-southern.blogspot.gr/)