Σκέψεις ενός 80’s Metal οπαδού, που ακόμα ακούει Heavy Metal... (στην Eλλάδα)

Σκεψεις ενος 80’s Metal οπαδου, που ακομα ακουει heavy Metal... (στην ελλαδα)

Γεια σας φίλοι μου.

Όπως είναι γνωστό Heavy Metal οπαδοί υπήρχαν, υπάρχουν και προφανώς θα υπάρχουν για πάντα (ελπίζω), στην χώρα μας.

Συχνά στην ζωή μου έχω συναντήσει ανθρώπους που μου έκαναν την ερώτηση: «Τι μουσική ακούς;». Δίνοντάς τους την γνωστή απάντηση, Metal, όλοι στραβομουτσούνιασαν (εκτός από τους ομοϊδεάτες) και μου είπαν «Τι; και σε είχα για σοβαρό άνθρωπο». Σοβαρότατος και μάλιστα πολύ είμαι, ρε ηλίθιε, τι παραπάνω έχει ας πούμε το δικό σου είδος μουσικής από το δικό μου;

Στα 80’s φίλοι μου, υπήρχαν αρκετοί που άκουγαν Heavy Metal, μόνο και μόνο γιατί ήταν κάπως τις μόδας, το απαιτούσαν οι καιροί και οι γηπεδικές αθλιότητες (αν ήσουν hooligan έπρεπε να ακούς τουλάχιστον Heavy Metal). Πολλοί απ’ αυτούς με το πέρασμα του χρόνου, θεώρησαν το Metal ως παιδική αρρώστια και απομακρύνθηκαν με ελαφρά πηδηματάκια, τώρα ακούν μόνο γυφτό-σκυλάδικα. Δυστυχώς, όμως λίγοι έμειναν από τότε και έχουν σταθερή πορεία και αδιάλειπτη παρουσία τόσων χρόνων (όπως ο γράφων). Πολλοί έχουν περάσει από το Metal αλλά λίγοι έμειναν σταθερά παρόντες τόσα χρόνια.

Τότε, στα 80’s μαζευόμαστε στα σπίτια για να ακούσουμε όλοι μαζί σαν παρέα κάποιο νέο δισκο, τώρα ποτέ. Τότε για να πας στο εξωτερικό να δεις ένα festival ήθελες ίσως και 5 (σημερινούς) βασικούς μισθούς, λέγαμε πχ «διάβασες ρε συ, τι έγινε στο Donington;». Βλέπαμε Metal video-clip στο MTV και τρέχαμε αμέσως να το γράψουμε σε βιντεοκασέτα, τώρα το πολύ να κάνουμε ένα ψυχρό “like” στο Facebook.

Τότε, γινόταν μια συναυλία περίπου κάθε 5-6 μήνες, έτσι αναγκαστικά πηγαίναμε σε όλες, σήμερα γίνονται κάθε εβδομάδα (περίπου) και δεν πάμε ποτέ σχεδόν σε καμία. Οι Έλληνες Metal οπαδοί στα 80’s άκουγαν κλασικό Heavy Metal, στα αμέσως επόμενα χρόνια Power Metal, τώρα πια δεν ξέρω τι πραγματικά ακούν, ίσως ούτε και οι ίδιοι να ξέρουν. Τότε (στα 80’s) εάν τα συγκροτήματα είχαν πλήκτρα ήταν φλώροι, στα αμέσως επόμενα χρόνια (στα 90’s) ήταν κάπως πρωτοποριακό, ενώ τώρα είναι εντελώς συνηθισμένο και φυσικό σαν φαινόμενο. 

Τότε πηγαίναμε Σαββάτο πρωί στα δισκάδικα για αγορά δίσκων, καφέ και βόλτα, αλήθεια πόσοι το κάνουν αυτό ακόμα και σήμερα; Ίσως ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα χαθούν τα δισκοπωλεία, δεν το διανοούμαι πως δεν θα μπορώ να πηγαίνω στο κατάστημα δίσκων για να διαλέγω εγώ, τους δίσκους μου.

Τώρα είναι απείρως πιο εύκολο να τα κατεβάσουν οι δήθεν οπαδοί του Metal με download.  Εγώ θυμάμαι τον πρώτο δίσκο βινυλίου που αγόρασα, εσύ φίλε μου που κατεβάζεις ασύστολα μουσική (που στην ουσία πραγματικά δεν την ακούς, κιόλας), θυμάσαι το πρώτο σου download; Τώρα, το πολύ-πολύ να στείλεις (ή να σου στείλουν) ένα link με e-mail που πολύ πιθανόν να μην το κατεβάσει κανείς, επειδή δεν έχει ούτε τη διάθεση, αλλά ούτε και τον χρόνο, ή το πολύ-πολύ απλά να μείνουν (επαναλαμβάνω) σε ένα παθητικό και μίζερο ψηφιακό “like” στο facebook.

Αρνούμαι να δω το Heavy Metal ως το ανώδυνο παιχνιδάκι το οποίο διασκεδάζει διάφορους εκεί έξω, αρνούμαι να το αντιμετωπίσω με μερικά κλικ στο ποντίκι του υπολογιστή μου, που θα με γεμίσουν στην κυριολεξία με αέρα κοπανιστό. Το Heavy Metal κατακτείται όπως όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή που είναι πάντα δύσκολα, δεν χαρίζεται. Για κάποιους αυτά είναι γραφικότητες, για κάποιους άλλους στάσεις ζωής.

Μια κακή συνήθεια αρκετών (δυστυχώς) Heavy Metal οπαδών, είναι να μπαίνουν εύκολα σε κάποια μουσικά καλούπια, που ελαφρά τι καρδία κατηγορούν τους υπόλοιπου ότι είναι πρόβατα. Ότι είναι επίσης κατευθυνόμενοι (λες κι αυτοί δεν είναι) και ότι είναι γενικά οπαδοί του συρμού. Εγώ ας πούμε δεν ακούω καθόλου black/ death/ thrash κλπ ακραία Metal είδη, έγινε κάτι το τρομερό που δεν τα ακούω, άλλαξε κάτι στην μουσική μας; Καλώς ή κακώς όμως υπάρχουν τέτοιου τύπου στερεότυπα στο Metal.

Προσωπικά (αν και ακούω Metal από τις αρχές των 80’s) ποτέ δεν ένοιωσα όμως ότι σαν Metal οπαδός πρέπει να ντύνομαι ντε και καλά μέσα στα μαύρα, να έχω μακριά μαλλιά, το Heavy Metal φίλοι μου δεν είναι αποκλειστικά στην εμφάνιση μας, αλλά στην καρδία μας, στο μυαλό μας και στην ψυχή μας. Επίσης γιατί πρέπει να διαβάζω αποκλειστικά ας πούμε λογοτεχνία τρόμου ή fantasy, ή να παίζω παιχνίδια στρατηγικής ή διάφορα pc games με φόνους κλπ, ή τέλος να βλέπω ταινίες τρόμου (b-movies και splatter). Καθώς και να το παίζω ως o δήθεν «κακός» της παρέας, βέβαια όλα αυτά προσδίδουν γραφικότητα ή και μια ομορφιά σε μια ομάδα ανθρώπων, αλλά υπάρχουν και όρια. Όλα σχεδόν όσα προανέφερα τα έχω κάνει και εγώ σε κάποιο βαθμό και ίσως να τα ξανακάνω, αλλά υπάρχει ζωή και πέρα από αυτά, έτσι δεν είναι;

Ευτυχώς όμως παρατηρώ (διαπιστώνω) όλο και περισσότερο ότι τα τελευταία χρόνια το Heavy Metal προσελκύει και πιο ανοιχτά μυαλά, χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας. Αυτές είναι καταστάσεις που δυστυχώς τις εκτρέφουν οι διάφοροι δήθεν μεταλοπατέρες και έντυπα του χώρου μας, ενώ έχουν εμφανιστεί όλα αυτά τα χρόνια και διάφοροι αυτόκλητες μεταλάδες που έκαναν βαρυσήμαντες δηλώσεις περί Heavy Metal, αλλά μετά χάθηκαν κυριολεκτικά εν μια νυκτί σαν διάττοντες αστέρες.

Φίλοι μου το  Heavy Metal είναι για όσους θέλουν να ακούσουν σοβαρά και αληθινά τη μουσική μας και όχι μια μουσική με ημερομηνία λήξεως… όπως τόσα και τόσα άλλα υπό-είδη μουσικής αθλιότητας. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν το μεγαλείο και τη σημασία του Metal. Από τη φύση του είναι ανυπότακτο, είναι μουσική που βιώνεται, δεν είναι μουσική για ανεγκέφαλη διασκέδαση, είναι τροφή για σκέψη. Η ένταση της κιθάρας, των δυνατών drums και των ιδιαίτερων φωνητικών το κάνει απεχθές στον περισσότερο κόσμο. Μη στεναχώριεστε έτσι είναι το σωστό, το Metal είναι μουσική από τη φύση του για λίγους και καλούς. Όταν μάθεις να ακούς Heavy Metal δεν θες άλλο, θες κι άλλο. Ακόμη και όταν νιώθεις άσχημα, ακούγοντας Heavy Metal αισθάνεσαι αμέσως καλύτερα... έτσι δεν είναι;

Όλα αυτά τα χρόνια που ακούω Heavy Metal και μαζεύω δίσκους βινυλίου, όλους τους αγόρασα μόνος μου, κανείς ποτέ δεν μου χάρισε τίποτα. Όλα αποκτήθηκαν με κόπους και φυσικά θυσίες, επίσης μου έχουν στοιχίσει αρκετά σε χρήματα και σε χρόνο ψαξίματος, καθώς και σε προσωπικές σχέσεις. Έχοντας στο μυαλό μου τους κόπους, τις θυσίες και τις δυσκολίες που πέρασα, αγαπώ αυτή την μουσική πραγματικά και όχι επιδερμικά.

Αν δεν θέλετε να πεθάνει η αγαπημένη μας μουσική, αγοράστε αυτά που σας αρέσουν (τουλάχιστον) στο φυσικό τους προϊόν δηλαδή σε βινύλια ή σε  CD, πηγαίνετε σε συναυλίες, κλπ. Προπάντων μην το «παίζετε» μεταλοπατέρες ή ξερόλες, ακούστε την μουσική που σας αρέσει, και αφήστε τα δήθεν σχόλια, η μουσική μας έχει ανάγκη από σωστούς και σώας τας φρένας οπαδούς και όχι γραφικούς ή ακόμα χειρότερα κομπλεξικούς. Οι πιο ηλίθιοι είναι πάντως αυτοί που κάθονται και τσακώνονται για το πιο είδος Heavy Metal είναι το καλύτερο, γι’ αυτό λοιπόν έχει χαθεί η σπίθα του Heavy Metal στην Ελλάδα...

Τέλος, για ’μενα το Heavy Metal είναι… η ρεαλιστική απεικόνιση ενός παραμυθιού… ένα κομμάτι ζωής… η αρτιότερη και τελειότερη μορφή έκφρασης του ανθρώπου… πολλές ζωές μέσα σε μία που καταλήγει σε μία κατάθεση ψυχής… μία δεύτερη ζωή… αγάπη γιατί μοιράζεσαι πολλά πράγματα με άλλους… έκφραση, επικοινωνία, ενέργεια, φαντασία, ανθρωπιά.

Πιστεύω να διαβάσατε με προσοχή το κείμενο μου, και να κρίνατε με επιείκεια (άλλωστε βλέπω τα πράγματα ακόμα λίγο ρομαντικά), οι κακεντρεχείς και τα πικρόχολα σχόλια τους δεν με αφορούν και ούτε με αγγίζουν, τους αφήνω άπλα στην μιζέρια τους.

Σας εύχομαι ένα δημιουργικό και ένα επίσης γεμάτο από Heavy Metal καλοκαίρι.

Κείμενο: Ηλίας Κωστόπουλος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αφήνω τον επίλογο, στον καλό μου φίλο (Θεοδόση Λιθαρή)… του φιλόξενου RockAddiction. 

Θ.Λ: Η αλήθεια είναι πικρή και δυστυχώς όπως την περιγράφει παραπάνω ο φίλος και συνεργάτης, Ηλίας Κωστόπουλος. Μακάρι να μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω στα τέλη των 70’s, όχι μόνο για να ξαναζήσουμε την ανυπέρβλητη δεκαετία του 80 σε όλους τους τομείς, (μουσική, τρόπο ζωής κλπ), αλλά και για να διορθώσουμε τις όποιες λανθασμένες επιλογές μας, ακόμη και για να στηρίξουμε τις τόσες αδικοχαμένες μπάντες που λόγω κακής προώθησης ή συμβολαίου, δεν αναδείχτηκαν όπως θα έπρεπε.

Σίγουρα, καθώς τα χρόνια περνούν, οι συνήθειες των ανθρώπων αλλάζουν… πότε προς το καλύτερο, πότε προς το χειρότερο (δυστυχώς τις περισσότερες φορές). Ο δακτυλοδεικτούμενος ροκάς των 80’s με το σκουλαρίκι στο αριστερό αφτί, τα μακριά μαλλιά, το στενό σχισμένο παντελόνι και το τζιν με τα ραφτά, φαντάζει σήμερα ένας normal μοδάτος νέος, μιας που όλα αυτά που προανέφερα, δεσπόζουν στις βιτρίνες των καταστημάτων, αφού το συγκεκριμένο ντύσιμο έγινε ‘της μόδας’, μέσω ορισμένων ‘μπουζουκοροκάδων’!!!! Με μία διαφορά όμως: Στις δεκαετίες του 80 και 90, με αυτή την εμφάνιση όχι μόνο σε μπουζουριάζανε μέσα, αλλά σε θεωρούσανε μαύρο πρόβατο και βάλε!

Ως αυτοδίδακτος μουσικός, να συμπληρώσω στο κείμενο του Ηλία, ότι για να πάρω την πρώτη μου κιθάρα, πέρασαν 5 χρόνια αναμονής, μόνο ξύλο που δεν έφαγα, λες και ζήτησα… και γω δεν ξέρω τι, και στο τέλος αγόρασα μία με τις οικονομίες μου, αφού συγχρόνως μάθαινα τα βασικά παίζοντας κρυφά!!!! μία κλασσική ενός ξαδέλφου μου!! Τώρα είμαι 42 και ακόμη παίζω σε μπάντα. Σήμερα τα παιδιά έχουν (ευτυχώς) τη δυνατότητα να μάθουν μουσική σε κάποιο ωδείο, να αγοράσουν πολύ ευκολότερα ένα μουσικό όργανο, να κάνουν πρόβα σε κάποιο στούντιο (άγνωστη λέξη στα 80’s). Υπάρχει και δω ένα θέμα όμως: πόσα από τα παιδιά αυτά, θα έχουν πραγματικά την όρεξη να εξελιχθούν, από τη στιγμή που όλα τους δίνονται απλόχερα χωρίς κόπο και πόνο; Και το λέω αυτό γιατί οι αρχαίοι που έλεγαν ότι ‘τα καλά κόποις κτώνται’ είχαν απόλυτο δίκιο.

Κλείνοντας λοιπόν, ας ευχηθώ στη νέα γενιά που είναι στη ροκ φάση (όπως και αν έχει διαμορφωθεί αυτή) να είναι συνετή και σκεπτόμενη στις αποφάσεις και επιλογές της. Μην σνομπάρετε και κατακρίνετε αν δεν έχετε άποψη, και μην το παίζετε ‘προοδευμένοι’ αν δεν έχετε ακούσει όλα αυτά τα διαμάντια της ροκ και μέταλ μουσικής που στην ουσία είναι υπεύθυνα για τη σημερινή διαμόρφωσή της.

Θεοδόσης Λιθαρής